Don’t Stay Too Long

Płyta ta była przełomem biorąc pod uwagę poprzednią twórczośći zespołu i to na wielu poziomach. Nie tylko była najkrótszą z nich (mieszcząc się swobodnie w 40 minutach, rozciągających się na siedem piosenek), Smithson skumulowała partie wokalne z całego ich dorobku – jej głos brzmiał jak kombinacja wcześniejszego psych-semi-bliss i trochę późnego, nocnego bluesa.

Podobnie muzyka miała bardziej powściągliwą, cienistą atmosferę – nie żeby wcześniejsze dokonania Jessamine nie mogły mieć tej tendencji, lecz właśnie dzięki niej efektem pracy nad “Don't Stay too Long” są piosenki, które sugerują tyle, ile dostarczają. Energiczny funk w “Pilot-Free Ignition” wskazuje sympatie dla Can, dla pewności, lecz bez zamieniania się w niekończące się potworne bity i właściwe temu klimaty (lub pełną gracji pulsację …powiedzmy Stereolab'a, w końcu wokalne partie Smithson w złowieszczym “Continuous” jasno sugerują takie skojażenia).

Klawisze Brown'a pracują częściej niż raz, przywołując tajemniczość deszczowego dnia w grze Ray'a Manzark'a (w szczególności otwierający płytę “Elsewards” posiada tą cienistą, rajdersondestormową atmosferę już do samego końca – podczas gdy jest mniej przemierzania wzdłuż przestrzeni a więcej zmiennych nocnoklubowych zdarzeń. Gdzie Jessamine brzmi bardziej jak niegdyś (jak choćby w dyszącym i motorycznym “Corrupted Endeavor”, jednym z najlepszych songów grupy, zawierającym naprawdę wyśmienitą pracę rytmiczną tandemu Smithson/Faeth) to jednak nadal stanowi część pewnej całości jaką jest ten album. Brown uwodzi tu swymi jaskrawymi, keyboardowymi zawijasami i przesunięciami – ale też jak i cała reszta na tym nagraniu – pozwala im wybrzmiewać tyle ile trzeba.

Koniec końców jest to dość odważny ruch – Jessamine mogli iść po najmniejszej linii oporu utrzymując post-rockowe podziemie w stanie euforii po The Long Arm of Coincidence Part 2, ale ta płyta bierze dane sobie szanse i ucieka z nimi.