The Columbia Years 1968-1969

Uwaga: Jimi Hendrix i Miles Davis nie grają na tych sesjach. Miles (wraz z Teo Macero) wyprodukował sesje dla utworów od 1 do 6 – wszystkie nagrane w Columbia Studios w Nowym Jorku w 1969 roku. Członkowie zespołów Jimi, Mitch Mitchell (perkusista Jimi Hendrix Experience) i Billy Cox (basista Band Of Gypsies) grają na sesji w Nowym Jorku, wśród wielu innych wspaniałych graczy.

Trudno sobie wyobrazić niszczącą gatunek, przekraczającą kulturę muzyczną magię Outkast, Prince'a, Erykah Badu, Ricka Jamesa, The Roots, a nawet wczesnych Red Hot Chili Peppers bez wpływu pionierki R&B Betty Davis.

Jej styl surowego i odkrywczego punk-funku wymyka się wszelkim poglądom, że kobiety nie mogą być wizjonerami w świecie rocka i popu.

Jest jedno świadectwo o Betty Davis, które jest uniwersalne: była kobietą wyprzedzającą swój czas. W naszym współczesnym świecie może to nie być tak oczywiste, jak było trzydzieści lat temu – żyjemy w epoce, która została głęboko zmieniona przez ekstrawaganckie obnoszenie się kobiecej seksualności: od Parleta do Madonny, Lil Kim do Kelis. Jednak w 1973 roku, kiedy Betty Davis pojawiła się po raz pierwszy w swoich srebrnych butach go-go, z olśniewającym uśmiechem i wysokim Afro, do kogo mógłbyś ją porównać?

Niepowtarzalna historia pani Davis, wciąż niestety jest w większości nieznana, nie przypomina żadnej innej muzyki popularnej. Betty napisała piosenkę „Uptown” dla Chambers Brothers, zanim poślubiła Milesa Davisa pod koniec lat 60., wpływając na niego psychodelicznym rockiem i osobiście inspirując klasyczny album „Bitches Brew”.

W 1973 roku Davis w końcu rozpoczęła swoją kosmiczną karierę z niesamowicie progresywnym, twardym funkowym i słodkim soulowym debiutem. Davis zaprezentowała swój niezwykły talent i takie klejnoty, jak „If I In Luck I Might Get Picked” i „Game Is My Middle Name”. Album Betty Davis został nagrany z sekcją rytmiczną Sly & The Family Stone chórkami i Pointer Sisters.