City Of Refuge

City of Refuge, czwarty pełnowymiarowy album Castanets wydany przez Asthmatic Kitty (wrzesień 2008), który powstał w wyniku trzech tygodni spędzonych samotnie w pokoju motelowym na pustyni Nevada, pojawił się w głowie Raya Raposy wraz ze wschodzącym słońcem. Pomysł pojawił się rano, po nocnej jeździe z towarzyszami trasy z Oakland w Kalifornii do Las Vegas w NV. Budząc się na tylnym siedzeniu, gdy na stacji benzynowej w Nevadzie zastał go świt, Raposa powiedział "tutaj", a wraz z upływem czasu przekonał się, że to właśnie tutaj nagra następny album Castanets.

Szukał i znalazł samotność w motelu w Overton Nevada – nieposiadającym osobowości prawnej, z dwoma barami, bez świateł, siedzibą Muzeum Zaginionego Miasta – na skraju Parku Stanowego Doliny Ognia (Dolina Moapa dla rdzennych mieszkańców), godzinę drogi na północny wschód od surrealistycznego szaleństwa Vegas. Z dala od czynników rozpraszających uwagę i z poczuciem odosobnienia, które towarzyszyło piosenkom napisanym na płytę, okazało się to optymalnym tłem. Minimalne overduby dokonane przez przyjaciół Jany Hunter, Sufjana Stevensa, Dawn Smithson (Jessamine, Sunn O))))), Scotta Tumę (Souled American, Boxhead Ensemble) i współproducenta Ero Graya zostały dodane później, ale cisza tego słabo zaludnionego regionu podkreśla dźwięki głosu i instrumentów Raposy.

City to wiele rzeczy, ale nie jest to muzyka, którą można opisać w prosty, ogólny sposób. W ciągu trzech albumów i niezliczonych EP-ek Ray Raposa i jego koledzy zrobili karierę, pełzając na słabnących kończynach, ale ku zdumieniu tłumu poniżej, nigdy z nich nie spadając. Aby jeszcze bardziej rozszerzyć tę oklepaną metaforę, artyści są znani z uwalniania się z uścisku, wypuszczania papierowych skrzydeł i wznoszenia się ku horyzontowi poprzez unoszące się w powietrzu zapisy muzyczne.

Z niełatwym, asymetrycznym splotem śpiewanych piosenek, śpiewów, elektronicznych noise'owych solówek i spaghetti-westernowych przerywników gitarowych, City sugeruje ścieżkę dźwiękową do filmu, z uwerturą, piosenkami określającymi nastrój i rozwijającymi fabułę, przerwą (proszę pozostać na miejscach i ignorować strażników przy wyjściach), studiami postaci oraz tematami rozwiązania i pojednania. Ok, wbiliśmy się w grzęzawisko kolejnej zmęczonej metafory i nie ma innego wyjścia, jak tylko iść naprzód, więc co to w ogóle jest za film? Prawdopodobnie nocny, czarno-biały współczesny pustynny western z postaciami prawdziwymi i wyimaginowanymi, podupadającym motelem na mało używanej starej autostradzie, flarami przy studni benzynowej migoczącymi daleko w nocy, ciałem ducha Lee Van Cleefa obserwującym z cienia, ślizgającą się ejdetyczną drogą widzianą z zamkniętymi oczami, niepokojące wspomnienie spotkania, które mogło, ale nie musiało być snem, upadłe gołe druty trzaskające gdzieś na pustyni, mieszające się zapachy dymu z krzewów sagowca, wosku świecy, ciepłego piwa i przegrzanego wzmacniacza oraz wycie kojotów (a może twojego mózgu). Narracja napędzana przez tęsknotę, pasję, dyslokację, dwuznaczność, żal, fałszywe odkupienie, możliwe prawdziwe odkupienie, kryptyczny symbolizm i inne obowiązkowe elementy filmu artystycznego sprawia, że tym razem możesz siedzieć zdrętwiały i milczący aż do napisów końcowych, kiedy kino opustoszeje (choć nie musisz – strażnicy zniknęli). Różnica między krajobrazem Raposy a bardziej znanymi scenami z zaplecza filmowego może być następująca: wierzysz w to, co słyszysz i widzisz, ponieważ twoje trzecie ucho wyczuwa, że on niczego nie wymyślił. Miasto nie jest więc już tylko muzyką, ale emocjonalnym katharsis, a my także tęsknimy za Miastem Ucieczki.

Tracklista

Celestial Shore 1:02

High Plain 1 2:35

The Destroyer 1:34

Prettiest Chain 2:10

Refuge 1 3:58

The Quiet 1:17

Glory B 3:59

High Plain 3 1:31

I'll Fly Away 1:24

The Hum 1:06

Savage 2:48

Shadow Valley 5:57

High Plain 2 2:44

Refuge 2 4:59

After The Fall